“Υπάρχουν πολλά μαύρα φορέματα εκεί έξω…”
Πέντε γυναίκες. Πέντε φορέματα. Πέντε ιστορίες που στέκονται ηρωίδες παραμυθιών, που κρυφακουν και γνέφουν συνομωτικα, ανοίγοντας σαν παλιά συρτάρια σε ένα μοδιστράδικο του χθες, του σήμερα, του αύριο. Κάθε φόρεμα κρύβει βελονιές από όνειρα, σκόνη από στιγμές που δεν αποτινάχτηκαν ποτέ, συναισθήματα που περιμένουν τη σωστή ματιά για να φανερωθούν. «Όλη μας η ύπαρξη είναι στιγμές… τα υφάσματα διαγράφουν μόνο τις σκιές μας».
Οι ηθοποιοί, με τρυφερότητα και δύναμη, γίνονται οι ίδιες υφάσματα που πάλλονται. Πατούν στη σκηνή με ειλικρίνεια, σαν να κρατούν στα χέρια τους το δικό τους φόρεμα — εκείνο που φοριέται μόνο όταν τολμάς να πεις την αλήθεια σου. Η κάθε μία δίνει χρώμα στο μαύρο, φως στη σιωπή, ανάσα στη μνήμη.
Η σκηνοθεσία, διακριτική αλλά δεμένη, δουλεύει σαν χέρι έμπειρης μοδίστρας, αφήνει χώρο στις ιστορίες να αγγίξουν η μία την άλλη, να ενωθούν σαν στρώσεις από ύφασμα που τελικά σχηματίζουν ένα κοινό παλμό.
Κι εγώ, ως θεατής, ένιωσα πως για λίγο φόρεσα κι εγώ το δικό μου μαύρο φόρεμα — εκείνο που φυλάω καλά, με όλα τα όνειρα, τα ράμματα και τα μικρά θαύματα που δεν λέγονται εύκολα. Κι ήταν όμορφο. Και αληθινό
Add Comment