Χθες το θέατρο μίλησε… χωρίς ήχο.
«Τα Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού» άνοιξαν μια σκηνή όπου η σιωπή γίνεται λέξη και το βλέμμα αποκτά φωνή. Μια παράσταση τρυφερή και θαρραλέα, που δεν ζητά να ακουστεί· ζητά να νιώσει κανείς. Η σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου βαδίζει με σεβασμό και λεπτότητα, αφήνοντας χώρο στους ηθοποιούς να αφηγηθούν μια ιστορία αγάπης γεμάτη ρωγμές, αλήθειες και ανθρώπινη ανάγκη για επαφή.
Η Ευσταθία Τσαπαρέλη και ο Πάρης Θωμόπουλος συναντιούνται επί σκηνής με ψυχή γυμνή, χτίζοντας έναν διάλογο όπου η σιωπή έχει μεγαλύτερο βάρος από τις λέξεις. Και κάπου εκεί, καταλαβαίνεις πως η επικοινωνία δεν είναι θέμα ακοής, αλλά καρδιάς.
Δίπλα στους πρωταγωνιστές, το σύνολο των ηθοποιών στάθηκε με ακρίβεια και ουσία, σαν αόρατος παλμός που κρατά ζωντανή την ανάσα της παράστασης. Η Άντρια Ράπτη, ο Μιχάλης Γεωργακόπουλος, ο Δημήτρης Δεληγιάννης και η Σοφία Σίμου υπηρετούν το έργο με σεμνότητα και εσωτερική δύναμη, χωρίς περιττές εξάρσεις, μα με καθαρό βλέμμα και αλήθεια. Είναι εκείνοι που συμπληρώνουν τον κύκλο της επικοινωνίας και μας θυμίζουν πως καμία ιστορία δεν στέκεται μόνη της — χρειάζεται χέρια πολλά και ψυχές συντονισμένες.
Μια εμπειρία που δεν χειροκροτείται μόνο — αγκαλιάζεται.
Add Comment