«Αλιγάτορες» — μια παράσταση που βουτάει χωρίς δισταγμό στο πιο σκοτεινό ποτάμι της κοινωνίας μας. Με τον γρήγορο ρυθμό της να χτυπά σαν ανήσυχη καρδιά, ανοίγει μπροστά μας το τραύμα της παιδοφιλίας χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς κουρτίνες.
Όσο την παρακολουθείς, νιώθεις πως οι ηθοποιοί δεν παίζουν· παλεύουν. Ξεγυμνώνουν φόβους, ενοχές, σιωπές — και σε τραβούν μέσα σε έναν κόσμο όπου το φως και το σκοτάδι συγκρούονται διαρκώς.
Μένει μια αίσθηση βαριά, αλλά αναγκαία.
Μια υπενθύμιση πως το θέατρο, όταν θέλει, μπορεί να γίνει μαχαιριά και ταυτόχρονα καθαρτήριο.
Και φεύγοντας από την αίθουσα, κουβάλησα μαζί μου εκείνη τη σιωπή που μόνο οι αληθινές αλήθειες αφήνουν πίσω τους — βαριά, μα αναγκαία.
Add Comment