Αρχικά ο Ε.Ν. Μόσχος ισχυρίζεται ότι ο Γ. Δροσίνης υπήρξε σ’ ολόκληρη τη ζωή του ένας ποιητής αβρός, τρυφερός, σεμνός και ταπεινός με ποιήματα που αποπνέουν μια ευγένεια ψυχής, μια απροσποίητη ταπεινοσύνη και μια έμφυτη καλοσύνη. Η ποίηση του Δροσίνη παραδοσιακή στο έπακρο, τόσο ως περιεχόμενο και διάθεση όσο και ως μορφή, εκφράζει το ήθος του και το χαρακτήρα του και αποπνέει ακόμα μια έμφυτη ευαισθησία και μια αλήθεια ζωής. Κι αυτή η γνησιότητά της την κάνει και σήμερα ακόμη να διαβάζεται και να μας επιβάλλεται με τη χάρη της και την κομψότητά της, με τη γλαφυρή ζωγραφική απεικόνιση της ζωής, με την αλήθεια της, με τη στοχαστικότητα της που είναι απαλή, ευκολοπλησίαστη και εντελώς ανθρώπινη.
Επίσης, η Τούλα Μπούτου λέει ότι ο ποιητής είχε το φθινόπωρο φωλιασμένο εντός του. Ήξερε καλά να συμβιβάζεται με τις αλλαγές τις όποιες εναλλαγές στη ζωή του. Ήξερε να βρίσκει το ξεχωριστό, το αξιοπρόσεκτο. Να διακρίνει το ανίκητο. Το δοσμένο από τη μοίρα. Να το παραδέχεται μ’ έναν περήφανο συμβιβασμό όχι ταπείνωσης μα συνοδοιπορίας αρμονικής. Για τον Γ. Δροσίνη η ποίηση ήταν πάντα η δική του διέξοδος. Ο κορυφαίος τρόπος έκφρασης. Ήταν το αντίδοτο στην πίκρα. Το καλούπι που μέσα του χωρούσε και μπορούσε να βολευτεί την κάθε ώρα.
Στη συνέχεια, η Γιολάντα Πατεράκη γράφει για το Γ. Δροσίνη μια περίεργη γνωριμία μέσω του καθηγητή της που ήταν πολύ μορφωμένος, ρομαντικός κι ευαίσθητος άνθρωπος. Αγαπούσε πολύ τον Γ. Δροσίνη και δεν περνούσε μέρα χωρίς ν’ ακούσουν τ’ όνομά του ώσπου ήρθε η ώρα ν’ αποχαιρετίσουμε τον ποιητή.
« Έτσι κι αν σε κάποιο χώμα εγώ πεθάνω
Είθε να’ ναι ελαφρύ κι αυτό
Σαν θα’ ρθει μαζί μου, στην καρδιά μου
Επάνω
Χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό!»
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ακαδημαϊκός Σωτ. Σκίπης είπε ότι ο Γ. Δροσίνης πίστεψε όπως ο Φάουστ «ότι εν Αρχή είν’ η πράξις» πράγμα που το αποδεικνύει απ’ την πολύτροπη ζωή του.
« Μικρά τα καμαράκια του και τα παραθυράκια του,
Κι όλο μικροπλασμένο,
Τόσο μικρό, όσο που μπορεί
Την ευτυχία να χωρεί
-τι κρίμα που είναι ξένο!»
Συνοψίζοντας η κα. Σίνου γράφει ότι ο ποιητής εμπνεόταν από το Πήλιο! Μύθους, ιστορίες, φυσικές ομορφιές, ερημικές αμμουδιές, σπηλιές σαν ανοιχτά στόματα δράκων, δάση, αγριοκαστανιές, οξιές, πανέμορφα χωριά που έγραψαν την ιστορία του τόπου. Έτσι, ο ποιητής έγραψε τον ύμνο του Πηλίου πάνω στο λιτό του γραφείο.
~ Ευφροσύνη Λούζη~
Add Comment