Το «Υπάρχει ένα τραγούδι» που ερμηνεύεται από τη Νικολέτα Οδυσσέως και τον Wezrap

Μια προσωπική εξομολόγηση που αγγίζει το συλλογικό ασυνείδητο.
Το «Υπάρχει ένα τραγούδι» που ερμηνεύεται από τη Νικολέτα Οδυσσέως και τον Wezrap, σε μουσική του Γιάννη Γεωργιλά, στίχους του Γιάννη Χρηστίδη και ρίμες του Wezrap, κυκλοφόρησε, φωτίζοντας αντιφάσεις της ενηλικίωσης, της απώλειας, της αντίστασης και της συλλογικής μνήμης.

Με δυνατό στίχο και πολυμορφική ενορχήστρωση του Γιάννη Χρηστίδη, το τραγούδι ενώνει τη λύρα με το hip-hop, το ηλεκτρικό με το παραδοσιακό, το θυμωμένο με το τρυφερό.

Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Χριστίνα Πολυκάρπου (λύρα), Νικόλας Τρύφωνος (μπάσο), Γιάννης Χρηστίδης (κιθάρα), Γιάννης Μαδεμλής (πλήκτρα), Θοδωρής Κούρος (τύμπανα) και Γιάννης Λακκοτρύπης (κρουστά).
Η δημιουργική μίξη και το μάστερινγκ έγιναν από τον Ανδρέα Ροδοσθένους.
Παραγωγή: Γιάννης Χρηστίδης

Κινηματογραφικά στιγμιότυπα που συνοδεύουν το τραγούδι γυρίστηκαν στο Αγρίνιο και στο live του Χιπ Χοπ Καφενέ στην πλατεία Περιστερίου, από τη Ζωή Nvr και την Ειρήνη Ψαρά.

Το «Υπάρχει ένα τραγούδι» είναι εδώ για να το ακούσεις — αλλά και για να σε ακούσει.

Youtube:Υπάρχει ένα τραγούδι

ΣΤΙΧΟΙ
Γυρνάς, σαν λυσσασμένος στη φωλιά σου.
Γερνάς, βγάζουν οι αρθρώσεις σου φωτιά.
Πεινάς, ψάχνεις το πιάτο της μαμάς σου.
Πονάς, στα τραύματά σου τα παλιά.

Υπάρχει ένα τραγούδι που μου τρώει την ψυχή να βγει.
Πάντα πρωί πρωί, κοιμάμαι για να μη το σκέφτομαι.
Λέει πως δεν είμαι εντάξει απέναντι σε όσα ένιωσα,
τι να εκφράσω τώρα λέει πια που γέρασα, τα είπαν άλλοι
κι o όχλος κουβαλάει στέμματα,
σε κάποιους για να τα φορέσει βιάζεται τα έμαθα πια πώς πάει,
όλα εικόνα και στους δρόμους ποιος αληθινά τιμάει
αυτούς που βάλαν το σώμα μπροστά,
σίστας να μη περπατάει, πες γεια στο αύριο και κάνε τσιζ μια κάμερα τραβάει.
Είναι τα γραφικά μας λόγια που η εποχή τα προσπερνάει,
μετά τα βρίσκει όλα μπροστά της μας σκουντάει,
μας χρησιμοποιεί για λίγο μετά μας πετάει.
Στο πα έχουν δουλειές,
όσο η ψυχή σου απεγνωσμένη πάλι φτερουγάει,
μέσα έξω από κελιά μα δε μασάει.
Φταίμε κι εμείς φταίει κι ο κόσμος που δε μας χωράει,
με λέξεις πιο μεγάλες απ’ το μπόι του
μόνο μιλάει σε ψηφιακούς τοίχους τσουγκράει.
Απόλυτοι κι ανώτεροι από τον δίπλα όλοι στα σχόλια,
κατώτεροι από μια νέα ΑΙ.
Την πόλη αυτή έμαθες διπλά μου,
απ’ το σε ξαναβρήκα στο αντίο, λάθη επιλογές κι η μοίρα μου,
τότε που έγινε σπίτι σου το πρώτο σπίτι μου,
το τέλος έμπαινε κάτω από τη μύτη μου.

Μα ό,τι κι αν έγινε χτιστήκαμε χρόνια απέναντι τους,
οι τοίχοι να χουν τη φωνή μας πάνω απ’ τη φωνή τους
και δε ξεχνάω όσα ορκιστήκαμε στα μέρη που κυνηγηθήκαμε
από την οπλισμένη αυλή τους.
Υπάρχει ένα τραγούδι που μου τρωει την ψυχή,
φέρνει τάξη στο χάος και χάος στην τάξη
σα παιδί που μου ζητάει προσοχή,
υπάρχει ένα τραγούδι
ξυπνάω απασφαλίζω κι όπου βγει.

Ξυπνάς, ξάφνου μια μέρα μοναχός σου
Ξερνάς, ό,τι θυμάσαι, μονομιάς
Κοιτάς, να εξατμίζεται το βιος σου
Μιλάς, στα σύννεφα ψιθυριστά.

▶ Facebook Page: https://www.facebook.com/GiannisGeorgilasOfficial
▶ YouTube: https://bit.ly/2SgA06k
▶ Spotify: https://spoti.fi/3svDMbQ
▶ iTunes: ‎‎Siopi n’ Akousoume by Giannis Georgilas on Apple Music
▶ Instagram: https://bit.ly/3ylUu16