-Ο Δροσίνης χωρίς τη φύση θα διάλεγε τη σιωπή.-
Αρχικά, ο Δροσίνης ανήγαγε το αίσθημα απ’ τη φύση στη σφαίρα του συναισθήματος που διαπερνά και κλειστές καρδιές σαν οι ηλιαχτίδες τον καθαρό αέρα και το διάφανο τζάμι. Η ενασχόλησή του με τη φυσιολατρία υπήρξε συνεχής αδιάλειπτη & αδιάπτωτη. Άλλωστε, ο Γ. Δροσίνης ήταν προικισμένος να συνομιλεί με τη φύση στη γλώσσα της σαν οι παλιοί μαστόροι με την πέτρα. Έτσι, μας δίδαξε ν’ αγαπήσουμε κι εμείς στη μυστική πρώτη αξία τη Φύση & τη Ζωή.
Επιπλέον, μας δίδαξε ότι όλα στη φύση λειτουργούν άψογα, τέλεια, συνεργάσιμα, ήρεμα σαν θεϊκή αταραξία και έχουν ειρμό και ευταξία. Η φυσιολατρία στον άνθρωπο έχει ποικιλομορφία εκφράσεων, έχει ιδιαιτερότητες, αξίες μνείας, γραφής και έξαρσης! Πάντοτε ο άνθρωπος αισθάνθηκε δέος για τη φύση. Αισθάνθηκε και κρυσταλλώθηκε μέσα του ότι αυτός είναι μικρός, ουτιδανός και ανύπαρκτος στη Φύση και στους νόμους που τη διέπουν. Άλλωστε, ο άνθρωπος από τα προϊστονρικά χρόνια έως τις μέρες μας, στη φύση βρίσκει γαλήνη, ειρήνη και αγαλλίαση.
Επιπρόσθετα, η θέα της θάλασσας τους γέμισε με αισθήματα αισιοδοξίας και ελπιδοφορίας. Όλα στη φύση λαμβάνουν χώρα, όλα εκεί διαδραματίζονται! Ο Γ. Δροσίνης συνδιαλέγεται πηγαία και ανεπίπλαστα με τη φύση. Η ποιητική και η πεζογραφική του έμπνευση του δίνουν το δεδηλωμένο παρόν και δε νιώθει τότε αναχωρητής και ερημίτης αλλά ποιητής σε διαδρομές οικείων χώρων του.
Επίσης, ο ποιητικός και πεζογραφικός λόγος του ποιητή για τη φύση έχει εκλεπτυσμός και αμεσότητα. Έχει ζεστασιά και είναι μελιτολαλιά και συναισθηματική αγκαλιά. Πολλές φορές, μάλιστα έχεις την αίσθηση ότι ο ποιητής πραγματοποιεί φωτογραφικές λήψεις, σαν τα καλοσυνάτα ανθρώπινα μάτια στον πόνο και στη χαρά του άλλου, στο σακάτεμα και στη συμφορά του διπλανού μας.
Ο χειμαρρώδης φυσιολάτρης Γ. Δροσίνης, ποιητής και πεζογράφος συντάσσεται με το ταπεινό χορτάρι και το άσημο μονοπάτι. Ενώ αρέσκεται στον κόσμο της φύσης απ’ τα βαθύπεδα, να τον ανεβάζει στα υψίπεδα. Η μελαγχολία του ποιητή είναι μια ομοιόστατη με τα υπαρκτά « κατ’ όψιν» στη φύση. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Γ. Δροσίνης στη φυσιολατρία του είναι μικρό, γνήσιο παιδί που μελαγχολεί και δακρύζει αληθινά.
Επιπλέον, η φύση για το Δροσίνη δεν είναι κάτι απομονωμένο με ίδιες αρχές και αξίες. Η φυσιολατρία του δε γίνεται από διάθεση φιλοδοξίας και από πνεύμα υστεροφημίας. Ο μεγάλος ποιητής και πεζογράφος μέσα στη φύση νιώθει έπαρση και περηφάνια και μακριά της αδημονία και συναισθηματική ορφάνια. Όλα τα ενυπάρχοντα στη φύση τον εμπνέουν με την αρμονία και τη συνύπαρξη.
Ο Γ. Δροσίνης ευαισθητοποιήθηκε με σκηνές και στιγμιότυπα της απλοϊκής ζωής, της χωριάτικης μακριά από τον αέρα των δηλητηριώδων αερίων, των μεγαλουπόλεων με την απρόσωπη ζωή. Γι’ αυτόν η φύση είναι θέα αγαλλίασης σήμερα και παράθυρο αναπόλησης αύριο. Η φυσιολατρία του Δροσίνη είναι μηνυματοφόρος και βιωματική. Αφού σύμφωνα μ’ αυτόν η φύση είναι προσωποποιημένη και συμμετέχει στις χαρές και στις θλίψεις των ανθρώπων. Έτσι, ό,τι στη φύση είδε και άκουσε ο Γ. Δροσίνης πήρε θέση στο λογοτεχνικό του στοχασμό και αποτέλεσε δημοτική μούσα.
Άλλωστε, δεν έγραψε τίποτα φανταστικό ό,τι έγραψε τα είδε και τα έζησε και η αισιοδοξία του είναι διάσπαρτη στην ποίηση και στην πεζογραφία του. Επίσης, ο Δροσίνης βλέπει τη φύση ενοποιημένα και ξέρει να της αφιερώνει απ’ τα άδηλα της καρδιάς του τον λεκτικό πλούτο που της αρμόζει ως αμοιβή. Δεν την ωραιοποιεί και ούτε την εξιδανικεύει. Βλέπει και ολότητα και τα επιμέρους στη φύση. Όμως ουσιώδεις διαφορές παρουσιάζουν η φυσιολατρία στο Δημοτικό τραγούδι και η φυσιολατρία του Δροσίνη.
Συνοψίζοντας, η φυσιολατρία του Δροσίνη είναι συναισθηματική και όχι συνθηματική γλώσσα, σε βγάζει στα ξέφωτα του θαυμασμού και της ορατότητας του φυσικού λυρισμού και ρομαντισμού.
« Της Μνήμης μας ολόφωτο λυχνάρι
Φέγγει τον ξύπνο και τα όνειρά μας.
Και ρίχνει με του λογισμού τη χάρη
Φως στη λύπη- ίσκιο στη χαρά μας.»
Διαβάζοντας τον Γ. Δροσίνη νιώθεις έναν εκλεπτυσμό και μια λεπτοσμίλευση των ευαισθησιών σου, αφού δίνει στίχους με εξαίρετα νοήματα και απαράμιλλα σε ανθρωπιά! Η φυσιολατρία δε χάνεται κι ας παλιώνει σαν το κρασί τόσο περιζήτητη θα γίνεται.
~ Ευφροσύνη Λούζη~
Add Comment