Στη «Συγγνώμη κύριε Μπέκετ» η Σοφία Φιλιππίδου ανοίγει μια μυστική πορτούλα στη σκηνή και μας αφήνει να χαθούμε σε μια ποιητική αναρχία όπου οι ήρωες ταξιδεύουν στον χρόνο, μιλούν με πλάσματα του ονείρου, θάβουν μνήμες και ξεθάβουν αλήθειες. Μέσα σε αυτό το γλυκά ανορθόδοξο χάος, αποφασίζουν να παίξουν θέατρο, αποδομώντας τον «Γκοντό» με χιούμορ, σάτιρα και μια διάθεση τρυφερής ανταρσίας. Κι εκεί, ανάμεσα σε λάθη, συμπτώσεις και ένα φάντασμα που αγανακτεί, ξεφυτρώνει ένα φινάλε κλεμμένο, ανατρεπτικό, σχεδόν μαγικό.
Οι ηθοποιοί με ενέργεια στροβιλίζονται σαν ανεμοστρόβιλο φαντασίας, περνώντας από το κωμικό στο σκοτεινό, κουβαλώντας την παράσταση στα χέρια τους, άλλοτε ανάλαφρα, άλλοτε σαν μυστικό που δεν πρέπει να χαθεί δίνοντας στους παράδοξους ήρωες μια ανθρώπινη ζεστασιά.
Η παράσταση ξεχειλίζει από χιούμορ, σάτιρα και ένα ποιητικό ξεκούρδισμα που σε κάνει να νιώθεις πως το θέατρο αναπνέει αλλιώς· κι εγώ, παρακολουθώντας, άφησα για λίγο τον χρόνο να σταματήσει — έτσι, για να δω αν πράγματι μπορεί κανείς να επιστρέψει από το αδιέξοδο με ένα κλεμμένο, μα τόσο απολαυστικό, φινάλε.
Add Comment