Υπάρχουν βράδια που το θέατρο δεν σου προσφέρει απλώς μια ιστορία· σου απλώνει το χέρι και σε καλεί να μπεις σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη ψυχή φοράει τα πιο αληθινά της χρώματα. Ένα τέτοιο κάλεσμα είναι η «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ, ένα έργο που μοιάζει να γράφτηκε για να μας θυμίσει πως ο έρωτας και η τρυφερότητα δεν γνωρίζουν ημερολόγια ούτε ηλικίες — γνωρίζουν μόνο στιγμές.
Στο κέντρο, δύο ερμηνείες που συναντιούνται όπως η ζωή συναντά το απρόβλεπτο:
ο Σταύρος Ζαλμάς και η Πέμυ Ζούνη δίνουν σάρκα και ανάσα στον γιατρό Ροντιόν Νικολάγεβιτς και τη Λύντια Βασίλιεβνα. Δεν παίζουν απλώς δύο ανθρώπους που ερωτεύονται· παίζουν δυο ζωές που προσπαθούν να ρίξουν τα τείχη τους, τούβλο τούβλο, με χιούμορ, με τρυφερότητα, με το σκληρό φως της αλήθειας που δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Στη σκηνοθετική ματιά της Βάνας Πεφάνη, το έργο φωτίζεται με λεπτότητα· σαν να κρατάει στο χέρι της ένα μικρό φανάρι που αποκαλύπτει όχι μόνο τα βήματα των ηρώων, αλλά και τον μυστικό παλμό της ψυχής τους. Κι εκεί, ζωντανά επί σκηνής, ο Στέφανος Δάφνης προσθέτει μελωδίες με την τρομπέτα του ,που πέφτουν απαλά πάνω στους διαλόγους, σαν να τους αγκαλιάζουν.
Κι εγώ, βγαίνοντας από την αίθουσα, ένιωσα πως κάποιος μου ψιθύρισε:
«Το φθινόπωρο δεν είναι εποχή· είναι μια υπενθύμιση ότι πάντα υπάρχει χρόνος να ξανανοίξει η καρδιά».
Add Comment