Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου.
Ο Κούνδουρος, με ακριβή και αμείλικτη ματιά, εισχωρεί στο σκοτεινό μυαλό του Θεόφιλου Τσάφου και μετατρέπει μια γυναικοκτονία της χούντας σε ένα συγκλονιστικό μονόδραμα.
Μέσα από την απολογία του δολοφόνου, ξετυλίγεται η παράνοια, η μανία καταδίωξης, οι ψευδαισθήσεις και τα ψέματα που χτίζουν έναν άνθρωπο ικανό για το ανείπωτο.
Η Γιώτα Κουνδουράκη προσεγγίζει το έργο με μια σκηνοθεσία που κόβει σαν λεπτή λεπίδα. Δεν υπερβάλλει, δεν κραυγάζει· στήνει μια ατμόσφαιρα που σιγοβράζει, αφήνοντας την ένταση να χτίζεται αθόρυβα, μέχρι να φτάσει στο αναπόφευκτο ρίγος.
Με διακριτικές κινήσεις και απόλυτη πειθαρχία στον ρυθμό, ανοίγει ένα παράθυρο στο εσωτερικό χάος του Τσάφου και επιτρέπει στον θεατή να τον παρακολουθήσει να βυθίζεται — σχεδόν χωρίς να το καταλάβει.
Ο Νίκος Πανόπουλος παραδίδει μια ερμηνεία που μοιάζει να βγαίνει από τα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής. Δεν υποδύεται τον Θεόφιλο Τσάφο· τον κουβαλάει, τον ιδρώνει, τον αφήνει να σπαράζει στο βλέμμα και στη φωνή του.
Μια ερμηνεία που δεν απλώς εντυπωσιάζει — σε καθηλώνει.
Ένα μονόδραμα-καθρέφτης, όπου κοιτάς και εύχεσαι να μην αναγνωρίσεις τίποτα από τον κόσμο γύρω σου. Μα, αλίμονο… πάντα κάτι αναγνωρίζεις.
Add Comment