Το “Purgatorio” του Ariel Dorfman είναι ένα έργο που μας μεταφέρει σε έναν μεταθανάτιο χώρο, ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου δύο άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν όσα σημάδεψαν τη ζωή τους. Ένας Άνδρας και μία Γυναίκα — όχι ως απλοί χαρακτήρες, αλλά ως σύμβολα του αρσενικού και του θηλυκού, της σύγκρουσης και της ανάγκης για λύτρωση. Εκεί, σε αυτή την άχρονη “στάση”, ξεκινούν μια επίπονη διαδικασία αναμέτρησης με τις μνήμες, τις ενοχές και τα λάθη τους, αναζητώντας τη συγχώρεση που θα τους επιτρέψει επιτέλους να προχωρήσουν.
Η σκηνοθεσία του Χρήστου Ντόβα φωτίζει με καθαρότητα αυτή τη διαδρομή· με λιτές κινήσεις, ένταση και ρυθμό, μας οδηγεί στην καρδιά μιας ψυχολογικής μονομαχίας. Χτίζει έναν χώρο όπου καμία λέξη δεν πάει χαμένη και κάθε βλέμμα γίνεται εξομολόγηση.
Οι ερμηνείες είναι βαθιές σαν εξωτερικευμένη καρδιά.
Η Έφη Σισμανίδου αγγίζει το θηλυκό στοιχείο με δύναμη και ευθραυστότητα μαζί, ξεγυμνώνοντας τις πληγές του χαρακτήρα της.
Ο Χρήστος Ντόβας, στην διπλή του ιδιότητα, αποδίδει έναν άνδρα που κουβαλά το βάρος των επιλογών του και παλεύει να το λύσει.
Μαζί σχηματίζουν ένα εκρηκτικό δίδυμο που κρατά τον θεατή στην ανάσα.
Στο τέλος, το Purgatorio μας θυμίζει πως ο κύκλος κλείνει μόνο όταν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συγχωρήσει — και να συγχωρεθεί.
Και σ’ αυτήν την πορεία, ίσως να κρύβεται η πιο ανθρώπινη στιγμή της παράστασης.
Add Comment