Είναι αλήθεια ότι ζόυμε σε μια εποχή που οι “Δον Κιχώτες” εκλείπουν. Στ’ αλήθεια εκλείπουν οι γενναίες καρδιές… οι ονειροπόλες…! Εκλείπει το πνευματικό μέρος του ανθρώπου που αναζητά την ομορφιά , την αγάπη κυνηγά για τα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της τιμής.
Έτσι, επικρατεί το μοντέλο άνδρα ” Δον Ζουάν” ο οποίος λέει χαρακτηριστικά:
” Έχεις γκαρσονιέρα στα Σεπόλια; Γίναμε!”
Ο Δον Ζουάν που ταυτίζεται με έναν άντρα δίχως όνομα ζει για να εμπορεύεται την ελπίδα και τον έρωτα ενώ απομυζεί τις φιλενάδες του ακόμη και τον ίδιο του τον πατέρα. Ο Δον Ζουάν , Πάνος Βλάχος υπερταλαντούχος φαίνεται να παίζει υπέροχα τον ρόλο που του έχει δοθεί , ενώ τραγουδά ότι ” Όλα Περνάνε…οι χαρές, οι λύπες, τα λεφτά… Όλα περνάνε!”
Ο Δον Ζουάν , ένας κενός άνθρωπος που συνεχώς εκφεύγει των ευθυνών του αλλά και μια εποχή που στερείται ιδεολογιών! Το έργο ανοίγεται σε μια γκάμα θεμάτων σατιρίζοντας και αποδομώντας την ελληνική οικογένεια, τους στερεοτυπικούς ρόλους, τα κλισέ, την κούφια προσωπολατρία της αποθέωσης του τίποτα!
Η παράσταση ” Δον Ζουάν” μας υποβάλλει να σκεφτούμε καλύτερα ” Πόσο Δύσκολο είναι να είσαι άντρα σήμερα”; Επίσης, μας υποβάλλει να σκεφτούμε αν είμαστε ό,τι νιώθουμε ή νιώθουμε ό,τι είμαστε.
Τέλος, μετά την παράσταση σκέφτηκα ότι τα τέρατα πρέπει να πεθαίνουν για να μην υπάρχουν τέρατα και στ’ αλήθεια πόσο νοστάλγησα εκείνο το πρότυπο του “Δον Κιχώτη”… πόσο πολύ λείπει σήμερα!!!!!!
~Ευφροσύνη Λούζη~
Add Comment