The world has lost one of its loudest, wildest, and most beloved voices. Ozzy Osbourne — legendary frontman of Black Sabbath, groundbreaking solo artist, and unlikely reality TV icon — died Tuesday at the age of 76. His family confirmed the news in a statement, saying, “He was with his family and surrounded by love.” No cause of death has been disclosed.
This is a day I’ve dreaded for a long time — but even now, it doesn’t feel real.
When I first saw people posting “RIP Ozzy” on Facebook, I thought it had to be a joke. Maybe they meant he was retiring for good. But no — this time, it’s real. It’s painfully, devastatingly true. We didn’t just lose a musician — we lost a titan. A king. The foundation of heavy metal.
The very essence of this genre began with those first Sabbath riffs and Ozzy’s haunting voice whispering,
“What is this that stands before me?”
That line still gives me chills every time I hear it in my head.
I’ll never forget the day I got my first Ozzy cassette — Speak of the Devil. I think it was 1987 or so. I was very young, just starting to dip my toes into heavy music — bands like Mötley Crüe and Iron Maiden. But Ozzy? He felt like something… different. There was a mystique, something almost scary about him. I’d seen stories on TV — wild headlines about biting bats and Satanic panic. I remember thinking, “Who is this guy? And what’s he all about?”
One day I was over at my babysitter’s house, and her boyfriend had this stack of Ozzy and Sabbath tapes next to his stereo. I asked what Black Sabbath was — and who Ozzy was — and he just laughed and said, “That’s grown-up stuff, little kid. You’re not ready for that yet. Keep listening to your Mötley Crüe.”
Of course, that only made me want it even more.
So one day, my mom took me to the record store. I had some allowance saved up from chores, and I went straight to the Ozzy section. I was flipping through the tapes — Bark at the Moon, Diary of a Madman — and then I saw it. That iconic cover of Speak of the Devil. Ozzy, with his glowing eyes and vampire fangs. I was hooked.
It was on sale for like six bucks. Double album on one cassette. Done. I bought it, got in the car, popped it into my Walkman, and put on my headphones… and the intro to Symptom of the Universe blasted into my ears.
In that moment, I was gone. Taken to another world — Ozzy’s world. The raw energy, the crowd noise, the banter between songs… it was like nothing I’d ever heard before. That cassette changed me. It was more than music — it was a gateway into a whole new universe.
Years later, my teenage self went to see him live for the first time, and I never looked back. I went to every Ozzy show I could from then on — solo tours, Ozzfests, Black Sabbath reunions… whatever it was, if Ozzy was in town, I was there. It was everything.
“Let me see your fucking cigarette lighters!” he’d yell — then laugh that legendary Ozzy laugh.
God, I can still hear it.
Ozzy was born John Michael Osbourne on December 3, 1948, in Birmingham, England. In 1968, alongside Tony Iommi, Geezer Butler, and Bill Ward, he co-founded Black Sabbath and changed music forever. Their heavy, doomy sound and dark lyrics were the birth cry of heavy metal. Ozzy’s voice was the soul of it.
After being fired from Sabbath in ’79, he launched a solo career that exploded with Blizzard of Ozz and Diary of a Madman, featuring the late, great Randy Rhoads. Those albums didn’t just rock — they became essential. “Crazy Train,” “Mr. Crowley,” “Over the Mountain” — these songs were anthems of a generation.
And then came the final chapter — the unexpected but unforgettable reality TV era. The Osbournes on MTV showed us a totally different Ozzy: the chaotic dad, the lovable oddball. It made him more human — but the music was always at the core.
Just a few weeks ago, on July 5, Ozzy reunited with Sabbath one last time for a livestreamed farewell concert in Birmingham. It was pure magic. Watching him sing Mama, I’m Coming Home brought me to tears. A part of me knew what he meant. I think he knew too. He looked out at his fans like a man saying goodbye — and I’ll never forget it.
Ozzy, we will miss you more than words can say.
I wouldn’t be doing what I do today without you. I wouldn’t have my radio show, my PR work, my metal fest… any of it. I think about that every single day — every time I hit play on a heavy song, pick up my guitar, email a band, or do an interview on my show.
You didn’t just change music.
You changed me.
You changed all of us.
Ozzy is survived by his wife Sharon, their children Kelly, Jack, and Aimee — and an army of fans across the globe who will carry his voice and legacy forever.
Rest in Power, Ozzy Osbourne.
The world is darker, quieter, and far less fun without you.
– Zach Moonshine
Ο κόσμος έχασε μια από τις πιο δυνατές, άγριες και αγαπημένες φωνές του. Ο Όζι Όσμπορν — ο θρυλικός frontman των Black Sabbath, πρωτοποριακός σόλο καλλιτέχνης και απίθανο είδωλο των ριάλιτι — πέθανε την Τρίτη σε ηλικία 76 ετών. Η οικογένειά του επιβεβαίωσε την είδηση σε μια δήλωση, λέγοντας: «Ήταν με την οικογένειά του και περιτριγυρισμένος από αγάπη». Δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη τα αίτια θανάτου.
Αυτή είναι μια μέρα που φοβόμουν εδώ και πολύ καιρό — αλλά ακόμα και τώρα, δεν μου φαίνεται αληθινή.
Όταν είδα για πρώτη φορά ανθρώπους να γράφουν «RIP Ozzy» στο Facebook, νόμιζα ότι έπρεπε να είναι αστείο. Ίσως εννοούσαν ότι αποσύρεται οριστικά. Αλλά όχι — αυτή τη φορά, είναι αληθινό. Είναι οδυνηρά, συντριπτικά αληθινό. Δεν χάσαμε απλώς έναν μουσικό — χάσαμε έναν τιτάνα. Έναν βασιλιά. Το θεμέλιο της heavy metal.
Η ίδια η ουσία αυτού του είδους ξεκίνησε με εκείνα τα πρώτα riff των Sabbath και τη στοιχειωτική φωνή του Ozzy να ψιθυρίζει,
«Τι είναι αυτό που στέκεται μπροστά μου;»
Αυτή η ατάκα ακόμα με κάνει να ανατριχιάζω κάθε φορά που την ακούω στο κεφάλι μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που απέκτησα την πρώτη μου κασέτα με τον Ozzy — Speak of the Devil. Νομίζω ότι ήταν περίπου το 1987. Ήμουν πολύ μικρός, μόλις άρχισα να ασχολούμαι με τη βαριά μουσική — συγκροτήματα όπως οι Mötley Crüe και οι Iron Maiden. Αλλά ο Ozzy; Ένιωθε σαν κάτι… διαφορετικό. Υπήρχε ένα μυστήριο, κάτι σχεδόν τρομακτικό πάνω του. Είχα δει ιστορίες στην τηλεόραση — τρελούς τίτλους για νυχτερίδες που δαγκώνουν και σατανικό πανικό. Θυμάμαι να σκέφτομαι: «Ποιος είναι αυτός ο τύπος; Και τι κάνει;»
Μια μέρα ήμουν στο σπίτι της μπέιμπι σίτερ μου, και ο φίλος της είχε μια στοίβα κασέτες του Ozzy και των Sabbath δίπλα στο στερεοφωνικό του. Ρώτησα τι ήταν οι Black Sabbath — και ποιος ήταν ο Ozzy — και εκείνος απλώς γέλασε και είπε: «Αυτά είναι πράγματα ενηλίκων, μικρό μου. Δεν είσαι ακόμα έτοιμος γι’ αυτό. Συνέχισε να ακούς τους Mötley Crüe σου».
Φυσικά, αυτό με έκανε να το θέλω ακόμα περισσότερο.
Έτσι, μια μέρα, η μαμά μου με πήγε στο δισκάδικο. Είχα μαζέψει κάποια χρήματα από τις δουλειές του σπιτιού και πήγα κατευθείαν στο τμήμα του Ozzy. Ξεφύλλιζα τις κασέτες — Bark at the Moon, Diary of a Madman — και τότε το είδα. Εκείνη την εμβληματική διασκευή του Speak of the Devil. Ο Ozzy, με τα λαμπερά μάτια του και τους κυνόδοντες βρικόλακα. Κόλλησα.
Ήταν σε προσφορά για περίπου έξι δολάρια. Διπλό άλμπουμ σε μία κασέτα. Έτοιμο. Το αγόρασα, μπήκα στο αυτοκίνητο, το έβαλα στο Walkman μου και φόρεσα τα ακουστικά μου… και η εισαγωγή στο Symptom of the Universe αντήχησε στα αυτιά μου.
Εκείνη τη στιγμή, έφυγες. Μεταφερμένος σε έναν άλλο κόσμο – τον κόσμο του Ozzy. Η ακατέργαστη ενέργεια, ο θόρυβος του πλήθους, τα πειράγματα ανάμεσα στα τραγούδια… ήταν κάτι που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Αυτή η κασέτα με άλλαξε. Ήταν κάτι περισσότερο από μουσική – ήταν μια πύλη σε ένα εντελώς νέο σύμπαν.
Χρόνια αργότερα, ο εφηβικός μου εαυτός πήγε να τον δει ζωντανά για πρώτη φορά και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Πήγα σε κάθε συναυλία του Ozzy που μπορούσα από τότε και μετά – σόλο περιοδείες, Ozzfests, επανενώσεις των Black Sabbath… ό,τι κι αν ήταν, αν ο Ozzy ήταν στην πόλη, ήμουν εκεί. Ήταν τα πάντα.
«Άσε με να δω τους γαμημένους αναπτήρες σου!» φώναζε — και μετά γελούσε με εκείνο το θρυλικό γέλιο του Όζι.
Θεέ μου, το ακούω ακόμα.
Ο Όζι γεννήθηκε ως Τζον Μάικλ Όσμπορν στις 3 Δεκεμβρίου 1948 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Το 1968, μαζί με τους Τόνι Άιομι, Γκίζερ Μπάτλερ και Μπιλ Γουόρντ, συνίδρυσε τους Black Sabbath και άλλαξε τη μουσική για πάντα. Ο βαρύς, ντουμ ήχος και οι σκοτεινοί στίχοι τους ήταν η κραυγή γέννησης του heavy metal. Η φωνή του Όζι ήταν η ψυχή του.
Μετά την απόλυσή του από τους Sabbath το 1979, ξεκίνησε μια σόλο καριέρα που εκτοξεύτηκε με τα Blizzard of Ozz και Diary of a Madman, με τη συμμετοχή του αείμνηστου, σπουδαίου Randy Rhoads. Αυτά τα άλμπουμ δεν ήταν απλώς ρίσκαρα – έγιναν απαραίτητα. Τα «Crazy Train», «Mr. Crowley», «Over the Mountain» – αυτά τα τραγούδια ήταν ύμνοι μιας γενιάς.
Και μετά ήρθε το τελευταίο κεφάλαιο — η απροσδόκητη αλλά αξέχαστη εποχή των ριάλιτι. Οι Όσμπορν στο MTV μας έδειξαν έναν εντελώς διαφορετικό Όζι: τον χαοτικό μπαμπά, τον αξιαγάπητο, αλλόκοτο. Τον έκανε πιο ανθρώπινο — αλλά η μουσική ήταν πάντα στον πυρήνα.
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, στις 5 Ιουλίου, ο Ozzy επανενώθηκε με τους Sabbath για μια τελευταία φορά σε μια ζωντανή αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Μπέρμιγχαμ. Ήταν απόλυτη μαγεία. Το να τον βλέπω να τραγουδάει το “Mama, I’m Coming Home” με έκανε να δακρύσω. Ένα μέρος του εαυτού μου ήξερε τι εννοούσε. Νομίζω ότι το ίδιο ήξερε και αυτός. Κοίταζε τους θαυμαστές του σαν άντρας που λέει αντίο – και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Όζι, θα μας λείψεις περισσότερο από όσο μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις.
Δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα χωρίς εσένα. Δεν θα είχα την ραδιοφωνική μου εκπομπή, τις δημόσιες σχέσεις μου, το μέταλ φεστιβάλ μου… τίποτα από αυτά. Το σκέφτομαι αυτό κάθε μέρα — κάθε φορά που πατάω play σε ένα βαρύ τραγούδι, παίρνω την κιθάρα μου, στέλνω email σε ένα συγκρότημα ή δίνω μια συνέντευξη στην εκπομπή μου.
Δεν άλλαξες απλώς μουσική.
Με άλλαξες.
Μας άλλαξες όλους.
Ο Όζι αφήνει πίσω του τη σύζυγό του Σάρον, τα παιδιά τους Κέλι, Τζακ και Έιμι — και έναν στρατό θαυμαστών σε όλο τον κόσμο που θα κουβαλούν τη φωνή και την κληρονομιά του για πάντα.
Αναπαύσου εν Δυνάμει, Όζι Όσμπορν.
Ο κόσμος είναι πιο σκοτεινός, πιο ήσυχος και πολύ λιγότερο διασκεδαστικός χωρίς εσένα.
- Ζακ Μούνσαϊν
Add Comment